“De mythe van Methusalem” van Jo Claes

“Iedereen wil er koste wat kost jong blijven uitzien. Wie van al die mensen, denk je, kan het dan iets schelen hoe een of andere wetenschapper erin geslaagd is die droom te verwezenlijken?”

Ik maak nooit leeslijstjes. Ik lees gewoon waar ik op een bepaald moment zin in heb en wil me niet vastpinnen op wat dan ook. Maar voor de challenge ‘Ik lees Nederlands’ maak ik graag een uitzondering. Ik zit namelijk al heel lang vooral in de Angelsaksische sfeer en het leek me toch geen slecht idee om eens wat meer oorspronkelijk Nederlandstalig werk uit te proberen. Waarom dus niet bijvoorbeeld een paar misdaadromans van eigen bodem? Aan aanbod geen gebrek – Sterre Carron en Christian De Coninck heb ik ondertussen al achter de kiezen. Jo Claes leek me een logische volgende keuze. Ik was namelijk heel erg gecharmeerd door zijn novelle “De Dwaling” en was dus erg benieuwd wat hij in het misdaadgenre te bieden had.

Methusalem – de grootvader van Noach - is een bijbels personage dat maar liefst 969 jaar oud werd. Fictie, natuurlijk, want echte mensen kunnen niet zo oud worden. De wetenschap is er wel in geslaagd om de gemiddelde leeftijd drastisch te verhogen, maar biologisch bestaat er nu eenmaal een absolute leeftijdsgrens en daar kan zelfs de meest geavanceerde wetenschap niets aan veranderen.

Of toch? In een Leuvens laboratorium dat zich bezighoudt met stamcelonderzoek heeft één van de professoren een ontdekking gedaan, waarmee het verouderingsproces aanzienlijk vertraagd kan worden. Een spectaculaire doorbraak die wereldnieuws wordt. Maar dan pleegt het hoofd van het laboratorium, volkomen onverwacht, zelfmoord.

Hoofdinspecteur Thomas Berg vermoedt dat er meer aan de hand is en wanneer er korte tijd later nog iemand in gelijkaardige omstandigheden zichzelf van het leven berooft, lijkt hij gelijk te krijgen: hier zijn moorden gepleegd om één of andere duistere waarheid te verbergen. Hij komt terecht in een kluwen van bedrog, diefstal, doorgedreven ambitie en moord.

Een goed plot en sterke personages, dat is wat Jo Claes voorschotelt. Thomas Berg is geen superspeurder. Een sympathiek man, maar als mens heeft hij zijn onhebbelijkheden en ook in zijn speurwerk laat hij de nodige steekjes vallen. Realistisch dus, en dat maakt het geheel alleen maar geloofwaardiger.

De auteur weet het thema van het verhaal in de verf te zetten door voortdurend subtiel te verwijzen naar het verouderingsproces en het probleem dat de meeste mensen daarmee hebben. Hij etaleert tussendoor ook zijn kennis en research over de Bijbel, mythologie, wetenschap, kunst, klassieke muziek en literatuur – en dat geeft het verhaal nog wat meer ‘body’. De plot zit goed in elkaar en je wordt als lezer als het ware uitgenodigd om de puzzelstukjes in elkaar te passen. Ik wou me al op de borst kloppen omdat ik dacht wel uitgedokterd te hebben hoe de vork aan de steel zat, maar dan is er op het eind nog zo’n twist, die me even deed glimlachen. Clever! Dat maakt goede misdaadromans zo leuk om te lezen.

  

Ik verwachtte veel van “De mythe van Methusalem” en Jo Claes heeft me niet teleurgesteld.

Jo Claes: De mythe van Methusalem. Antwerpen, Houtekiet, 2014, 408 blz.